ΚΔΑΠ: Είκοσι Χρόνια Προσφοράς – Είκοσι Χρόνια Ομηρίας

Εδώ και είκοσι χρόνια εργαζόμαστε στα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών των Δήμων.

Μέσα από το παιχνίδι, τη φροντίδα, τη δημιουργία, στηρίξαμε χιλιάδες παιδιά και οικογένειες.

Δώσαμε σταθερότητα και συνέχεια σε έναν θεσμό που γεννήθηκε για να υπηρετεί την κοινωνία.

Κι όμως, παραμένουμε συμβασιούχοι.

Χρονιά με τη χρονιά, σύμβαση με τη σύμβαση, ζούμε σε ένα καθεστώς ομηρίας που έγινε κανονικότητα.

Είμαστε εγκλωβισμένοι σε έναν μηχανισμό που μας θεωρεί απαραίτητους, αλλά δεν αναγνωρίζει τα αυτονόητα.

Τα ΚΔΑΠ δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη.

Ιδίως σε μικρότερες κοινωνίες, αποτελούν συχνά τον μοναδικό χώρο δημιουργίας, κοινωνικοποίησης και ελεύθερης έκφρασης για τα παιδιά.

Κι όμως, η πολιτεία τα αποδυναμώνει συστηματικά: με περιορισμένη χρηματοδότηση, με αποκλεισμό παιδιών, με ασφυκτική πίεση στις δομές και στους ανθρώπους που τις στελεχώνουν.

Το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο.

Δεν αφορά μόνο τα ΚΔΑΠ.

Είναι μέρος μιας ευρύτερης πραγματικότητας όπου κάθε τι δημόσιο, δημιουργικό και ελεύθερο σταδιακά υποχωρεί.

Οι χώροι φροντίδας, έκφρασης και συλλογικότητας συρρικνώνονται.

Η δημιουργία εκτοπίζεται.

Το παιδί δεν παίζει πια, προγραμματίζεται.

Ο δημόσιος χώρος δεν προστατεύεται, παραμελείται.

Ό,τι καλλιεργεί σκέψη, σχέση, φαντασία, περνά σιωπηλά στο περιθώριο.

Δεν πρόκειται για αμέλεια.

Είναι μια σιωπηλή αποδόμηση της φαντασίας, της φροντίδας, της ίδιας της κοινωνικής συνοχής.

Βλέπουμε κάθε χρόνο τις θέσεις να μειώνονται, τους εργαζόμενους να εξαντλούνται, τις δομές να αποψιλώνονται.

Και μαζί τους, φθίνει και το δικαίωμα του παιδιού στο παιχνίδι, στη χαρά, στον ποιοτικό ελεύθερο χρόνο.

Δεν μιλάμε μόνο για τα ΚΔΑΠ.

Μιλάμε για το τι κοινωνία θέλουμε.

Αν θα υπάρχει χώρος για τη φροντίδα, τη σταθερότητα, τη συλλογικότητα.

Αν τα παιδιά μας θα έχουν ισότιμη πρόσβαση στη δημιουργική απασχόληση.

Αν όσοι εργάζονται με συνέπεια και προσφορά θα έχουν, επιτέλους, το δικαίωμα στη σταθερή εργασία.

Ζητάμε μονιμότητα για όσους και όσες στηρίζουμε αυτόν τον θεσμό επί σειρά ετών.

Ζητάμε καθολική πρόσβαση για όλα τα παιδιά, χωρίς αποκλεισμούς.

Ζητάμε η δημιουργία, το παιχνίδι και ο ελεύθερος χρόνος να αναγνωριστούν ως δημόσια αγαθά, όχι ως περιττά προνόμια.

Ζητάμε ενίσχυση – όχι διάλυση – των κοινωνικών δομών των Δήμων.

Γιατί χωρίς εμάς, τα ΚΔΑΠ δεν λειτουργούν.

Και χωρίς ΚΔΑΠ, λείπει κάτι ουσιαστικό: η καθημερινή σχέση, η φροντίδα, η ελευθερία της σκέψης μέσα από το παιχνίδι.

Ίσως αυτό είναι που ενοχλεί περισσότερο.

Γιατί ό,τι δίνει χώρο στη φαντασία, ό,τι κάνει το μυαλό να σκέφτεται και το παιδί να εκφράζεται ελεύθερα, δεν χωρά σε μια λογική που μαθαίνει να σωπαίνει.

Τα ΚΔΑΠ είναι πνοή. Είναι δημιουργία.

Και σε μια κοινωνία που καταρρέει, οφείλουμε να είμαστε παρόντες και να αγωνιζόμαστε για ό,τι μας κρατά ανθρώπινους.

Ρωξάνη Κορδώνη 
Μια εργαζόμενη, όμηρος 

στα ΚΔΑΠ των Δήμων