Τις σοβαρές ελλείψεις και τη συρρικνωμένη λειτουργία των Κέντρων Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών των δήμων, έφερε στη Βουλή με Επίκαιρη Ερώτησή του προς τον υπ. Εσωτερικών, ο βουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Δελής, με αφορμή την κατάσταση που επικρατεί στο ΚΔΑΠ του Δήμου Ωραιοκάστρου, όπου παρά τη χρηματοδότηση που έλαβε, συνεχίζει να κρατά κλειστές τις δομές τους.
Κατήγγειλε επίσης πως ο δήμος διατήρησε τις συμβάσεις των εργαζομένων σε μερική απασχόληση, ενώ δεν προχώρησε στην πρόσληψη των ήδη απολυμένων, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε απαράδεκτη εκκρεμότητα 509 παιδιά του δήμου με πλήρη φάκελο που δεν έχουν λάβει το voucher που δικαιούνται και παραμένουν εκτός δομών.
Να αποσείσει τις ευθύνες της κυβέρνησης επιχείρησε ο υπ. Εσωτερικών Μάκης Βορίδης, δηλώνοντας πως οι δήμοι είναι οι αρμόδιοι για τη λειτουργία των ΚΔΑΠ και όχι το υπ. Εσωτερικών. Σε μια προσπάθεια να καλύψει τις πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης για την υποχρηματοδότηση και την πολιτική συρρίκνωσης των κοινωνικών υπηρεσιών που εφαρμόζει και η σημερινή κυβέρνηση, επικαλέστηκε την απάντηση του δήμου Ωραιοκάστρου ότι δεν υπήρξε ενδιαφέρον από τις οικογένειες για τα δημοτικά ΚΔΑΠ, που τελικά προτιμούν τον ιδιωτικό τομέα (!), προσφέροντας μάλιστα πλήρη κάλυψη στην πρακτική του δήμου.
Οσον αφορά το εργασιακό καθεστώς των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου, ο υπουργός ξεκαθάρισε ότι η κυβέρνηση θεωρεί λάθος λογική τη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου.
Την πολιτική της υποχρηματοδότησης κατήγγειλε στη δευτερολογία του ο Γ. Δελής, υπογραμμίζοντας πως οι σημαντικές κοινωνικές δομές των Κέντρων Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών και Παιδιών με αναπηρία, παραμένουν συρρικνωμένες με τα δημοτικά ΚΔΑΠ να έχουν δυναμικότητα 43.045, καλύπτοντας μόλις το 5% των παιδιών στην συγκεκριμένη ηλικία στην οποία απευθύνονται. Επισήμανε ότι το υπ. Εσωτερικών είναι ο πολιτικός προϊστάμενος των δήμων και έχει την πολιτική ευθύνη γι΄ αυτή την κατάσταση.
Οσον αφορά το προσωπικό, κατήγγειλε πως όλο το προσωπικό των δομών είναι συμβασιούχοι, παρά την πολυετή και σημαντική εργασία τους, αποδεικνύοντας ότι τα ευρωπαϊκά προγράμματα που δημιουργούνται με την επίκληση στην ισότητα των γυναικών στην εργασία, χαρακτηρίζονται από προσωρινότητα χωρίς να στοχεύουν στην καθολική κάλυψη των αναγκών με ποιοτικά αναβαθμισμένους όρους για όλα τα παιδιά και αναπαράγουν την εργασιακή ομηρία.